Een moeilijk stukje want ik zit er zelf middenin. Wanneer besluit je iemand los te laten? Welk punt geeft aan dat het genoeg is en dat je zelf verder kunt gaan? De laatste tijd ben ik bezig veranderingen in mijn leven door te voeren. Wat voelt goed voor mij en wat niet? Ik ben eerlijk naar bepaalde vriendschappen gaan kijken. Het voelde niet goed aan. Ik kon er mijn vinger niet op leggen, maar iets klopte niet. Ik bleef maar doorgaan. Ook omdat ik weinig vriendschappen heb. Vanuit mijn jeugd en wat ik heb meegemaakt, ben ik niet zo open als ik zou willen. Daarnaast wilde ik wel een goede reden om een vriendschap te verbreken. Juist ja, een goede reden. Want mijn gevoel was natuurlijk niet goed genoeg. Ik moest wel duidelijk kunnen zeggen waarom ik er mee stopte en het liefst moest het nog de fout zijn van de ander! Alsof ik argumenten nodig had, bewijzen zodat ik mijzelf niet schuldig hoefde te voelen. Het legde gelijk iets fundamenteels bloot. Namelijk een van de grootste problemen waar ik jarenlang tegenaan ben gelopen. Ik zie mijn gevoel als niet belangrijk en vertrouw er ook niet op. De snelste manier om heel ver van jezelf af te komen staan! Ik ben met een inhaalslag begonnen om mijn gevoel te leren respecteren. Om voor mezelf duidelijk te krijgen dat ik niets anders nodig heb dan een diep gevoel; geen bewijzen en geen verantwoording. Voelt iets niet goed, dan moet ik het niet doen. En in deze vriendschappen voelde ik me niet goed. Tot het opeens tot me doordrong. Door mijn gevoel als niet belangrijk te zien, zei ik eigenlijk tegen mijzelf dat ik niet belangrijk was. Precies dat was het probleem in die vriendschappen. Ik kwam op de dertigste of veertigste plaats. Hoe vaak gingen afspraken op het laatste moment niet door, hoe vaak wilde ik afspreken en zou ze er over nadenken maar hoorde ik nooit meer wat. Tot het haar uitkwam. Hoe vaak heb ik dit niet besproken met haar, maar dat het helemaal niet zo was. Ik was heel belangrijk voor haar en ze was zo verdrietig dat ik daar zo over dacht. Maar haar acties zeiden iets heel anders. Het gaat niet om wat iemand zegt, het gaat om wat iemand laat zien. Ik had een dag georganiseerd voor haar verjaardag, alles geregeld. Opeens voelde het helemaal niet goed meer. Ik heb zoveel energie in haar gestoken en krijg er gewoon niets voor terug. Het voelde oneerlijk.
Toen kwam het moeilijkste stuk. Wat zegt mijn gevoel? Dit wil ik niet. Wat zegt mijn hoofd? Je moet doen wat je hebt beloofd. Je hebt zo meteen geen enkele vriendschap meer. Het is helemaal niet belangrijk wat je voelt. Je voelt het niet goed, en dan maak je foute beslissingen.
Ik doe een stap terug en voel alleen maar. Pijn komt omhoog. Pijn dat ik niet belangrijk ben, pijn dat die persoon niet echt om me geeft. Angst dat ik verkeerd zit, dat ik het fout heb. Ik laat het allemaal omhoog komen. Als ik mijzelf en mijn gevoel serieus wil nemen, moet ik doen wat goed voelt. Ik heb het afgezegd, hoe moeilijk het voor me was. Ik voel opluchting en stress. De weerstand komt omhoog. Ik doe iets dat buiten mijn comfortzone ligt en me onveilig laat voelen. Ik ga opeens voor mijn gevoel staan. Beangstigend. Toch doe ik het en laat ik de gevoelens en emoties (oude stukken die ik nooit heb doorvoeld) opborrelen.
Zo herkenbaar, maar dan in andere situaties.
De rede brengt je te vaak aan het twijfelen en laat je dan bijna, om andere mensen, dingen doen die recht tegen je gevoel in gaan. Doe je het niet, kijk, daar is het schuldgevoel. Blijft moeilijk.
Klopt helemaal Ingrid! Ik merk het aan mezelf dat ik zo vaak tegen mijn gevoel ben in gegaan en dat praatte ik dan ‘recht’.
Het zal niet gemakkelijk voor je zijn. Maar ik vind het geweldig (voor jezelf) dat je het aan durft om buiten je comfortzone te stappen en jezelf en je gevoel serieus te nemen. Heel veel succes.
Dank je wel Verena! Ik ben blij dat ik de stap heb gezet <3